ΤΗ ΙΘ' ΤΟΥ ΑΥΤΟΥ ΜΗΝΟΣ

Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων Χρυσάνθου καί Δαρείας εξ Αθηνών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εις τό, Κύριε εκέκραξα, Στιχηρά Προσόμοια.

Ήχος δ'

Εδωκας σημείωσιν

Θείας επιγνώσεως, εισδεδεγμένος τήν έλλαμψιν, εφωτίσθης τά όμματα, Σοφέ τής καρδίας σου, καί τής πλάνης ζόφον, έλιπες εμφρόνως, καί ωμολόγησας Χριστόν, σάρκα λαβόντα τόν πάντων Κύριον, εντεύθεν δυναμούμενος, δυνάμει Πνεύματος Χρύσανθε, τών βασάνων ανώτερος, ανεδείχθης πανεύφημε.

Εχθρού δελεάσματα, καί ηδονής υπεκκαύματα, ως αράχνην λελόγισαι, ζοφώδη δέ κάθειρξιν, υποστάς ενθέω, φέγγει κατηυγάσθης, καί ευωδίας νοητής, απεπληρώθης μέσον ιστάμενος, βορβόρου καί προσήγαγες, ως νυμφοστόλος πανάριστος, τώ Χριστώ νύμφην άμωμον, τήν μωμήσαί σε σπεύσασαν.

Ετρώθης τώ έρωτι, τώ γλυκυτάτω τού κτίσαντος, καί τής πλάνης τό άθεον, τέλεον εξέκλινας, καί νυμφώνος θείου, εχώρησας ένδον, νενυμφευμένη τώ Χριστώ, διά βασάνων πολλών τού σώματος, Δαρεία μεγαλώνυμε, θείον δοχείον τού Πνεύματος, Αθλητών εγκαλλώπισμα, καί Παρθένων αγλάϊσμα.

Δόξα... Καί νύν... Θεοτοκίον

Εν κλίνη κατάκειμαι, τής αμελείας Πανάμωμε, καί ραθύμως διέρχομαι, τόν βίον καί δέδοικα, τόν τής τελευτής μου, καιρόν Θεοτόκε, μή ώσπερ λέων αφειδώς, διασπαράξη τήν ταπεινήν μου ψυχήν, ο όφις ο παμπόνηρος, διό τή σή αγαθότητι, πρό τού τέλους ποοφθάσασα, πρός μετάνοιαν έγειρον.

Η Σταυροθεοτοκίον

Νεκρούμενον βλέπουσα, Χριστόν η πάναγνος Δέσποινα, καί νεκρούντα τόν δόλιον, ώς Δεσπότην κλαίουσα, ύμνει τόν εκ σπλάγχνων, αυτής προελθόντα, καί τό μακρόθυμον αυτού, αποθαυμάζουσα ανεκραύγαζε, Τέκνον μου ποθεινότατον, μή επιλάθη τής δούλης σου, μή βραδύνης φιλάνθρωπε, τό εμόν καταθύμιον.

Απολυτίκιον  Ήχος δ'

Οι Μάρτυρές σου Κύριε, εν τή αθλήσει αυτών, στεφάνους εκομίσαντο τής αφθαρσίας, εκ σού τού Θεού ημών, σχόντες γάρ τήν ισχύν σου, τούς τυράννους καθείλον, έθραυσαν καί δαιμόνων, τά ανίσχυρα θράση, Αυτών ταίς ικεσίαις, Χριστέ ο Θεός, σώσον τάς ψυχάς ημών.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

Μετά τήν συνήθη Στιχολογίαν οι Κανόνες, ως σύνηθες, καί τών Αγίων, ού η Ακροστιχίς.

Σέ τό χρυσαυγές Μαρτύρων άνθος σέβω. Ιωσήφ.

Ωδή α'  Ήχος δ'

Ο Ειρμός

«Θαλάσσης, τό ερυθραίον πέλαγος, αβρόχοις ίχνεσιν, ο παλαιός πεζεύσας Ισραήλ, σταυροτύποις Μωσέως χερσί, τού Αμαλήκ τήν δύναμιν, εν τή ερήμω ετροπώσατο».

Στεφάνω, υπέρ χρυσόν εκλάμποντι, Μάρτυς κοσμούμενος, καί μαρτυρίου λάμπων καλλοναίς, τώ Δεσπότη παρίστασαι, υπέρ ημών δεόμενος, τών σέ τιμώντων αξιάγαστε.

Ετρώθης, τώ γλυκυτάτω έρωτι, Μάρτυς τού κτίσαντος, καί τά τερπνά τού βίου παριδών, τήν ροπήν όλην δέδωκας, τής σής καρδίας Χρύσανθε, τώ ποθουμένω προθυμότατα.

Τή πίστει, θωρακισθείς κατέβαλες, τόν πολυμήχανον, σοί προσβαλόντα Μάρτυς γυναικός, ηδονής δελεάσματι, καί τής αγνείας τίμιον, Xρύσανθε σκεύος εχρημάτισας.

Θεοτοκίον

Ο φύσει, τή θεϊκή απρόσιτος, προσιτός ώφθη μοι, εκ σού Παρθένε σάρκα προσλαβών, όν Δαρεία ποθήσασα, καρτερικώς συνήθλησε, καί νυμφικώς αυτώ προσήνεκται.

Ωδή γ'  Ο Ειρμός

«Ευφραίνεται επί σοί, η Εκκλησία σου Χριστέ κράζουσα, Σύ μου ισχύς Κύριε, καί καταφυγή καί στερέωμα».

Χρυσίον δοκιμασθέν, τή τών κολάσεων πυρά πέφηνας, Βασιλικώς Χρύσανθε, φέρων παθημάτων εκσφράγισμα.

Ρητόρων καταλιπών, αδολεσχίαν ταίς πλοκαίς ήγρευσαι, τών μαθητών Χρύσανθε, τού περιφανώς σε σοφίσαντος.

Υπείκεις τώ εραστή, νυμφαγωγούντί σε Χριστώ Πάνσοφε, διά σεπτής πίστεως, έρωτα σαρκός καταλείψασα.

Θεοτοκίον

Σαρκί τεχθείς εκ γαστρός, σού τής Παρθένου Ιησούς Άχραντε, Νύμφην αγνήν Mάρτυρα, εαυτώ Δαρείαν μνηστεύεται.

Κάθισμα  Ήχος γ'

Τήν ωραιότητα

Το ωραιότατον κάλλος επόθησας καί τά ορώμενα κάλλη παρέδραμες, καί προσηγάγω τώ Χριστώ, χρυσέοις Μάρτυς λόγοις σου, Χρύσανθε μακάριε, τήν Δαρείαν τήν ένδοξον, άθλους διανύσασαν, καί τυράννους αισχύνασαν, μεθ' ής ημών μνημόνευσε πάντων, τών πίστει τελούντων τήν μνήμην υμών.

Θεοτοκίον

Ως αγεώργητος Παρθένε άμπελος, τόν ωραιότατον βόρτυν εβλάστησας, αναπηγάζοντα ημίν, τόν οίνον τόν σωτήριον, πάντων τόν ευφραίνοντα, τάς ψυχάς καί τά σώματα, όθεν ως αιτίαν σε, τών καλών μακαρίζοντες, αεί σύν τώ Αγγέλω βοώμέν σοι, Χαίρε η Κεχαριτωμένη.

Η Σταυροθεοτοκίον

Τόν επονείδιστον Οικτίρμον θάνατον, διά σταυρώσεως εκών υπέμεινας, όν η τεκούσά σε Χριστέ, ορώσα ετιτρώσκετο, Οίμοι τέκνον έλεγε, τί τό ξένον μυστήριον, Ής ταίς παρακλήσεσι, διά σπλάγχνα ελέους σου, οικτείρησον καί σώσον τόν κόσμον, ο αίρων τήν τούτου αμαρτίαν.

Ωδή δ'  Ο Ειρμός

«Επαρθέντα σε ιδούσα η Εκκλησία, επί Σταυρού τον Ήλιον τής δικαιοσύνης, έστη εν τή τάξει αυτής, εικότως κραυγάζουσα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε».

Αι τού Πνεύματος αστράψασαι λαμπηδόνες, τή καθαρά καρδία σου όλον φωταυγή σε, Μάρτυς απειργάσαντο, προθύμως κραυγάζοντα, Δόξα τή δυνάμει σου Κύριε.

Υφαντόν σε θείας χάριτος εκ τών άνω, ο Ποιητής ενέδυσεν άφθαρτον χιτώνα, άμωμον τηρήσαντα, τό σώμα Μακάριε, καί ως νικητήν εστεφάνωσε.

Γενναιότητι καρδίας απετινάξω, τάς ηδονάς τού σώματος, κάλλει ασυγκρίτω, θείω ενηδόμενος, καί χαίρων διήνυσας, τό τής μαρτυρίας σου στάδιον.

Εθεώθης κατά μέθεξιν Αθλοφόρε, θεοποιού ενώσεως καί προς ουρανίους, είσω κίσθης χαίρουσα, θαλάμους ως άμωμος, Νύμφη τού Δεσπότου τής κτίσεως.

Θεοτοκίον

Συντηρήσας σε Παρθένον ως πρό τού τόκου, μετά τόν τόκον άχραντε, εκ σού εσαρκώθη, ο απερινόητος, Δαρείαν τήν Μάρτυρα, Νύμφην εαυτώ επαγόμενος.

Ωδή ε'  Ο Ειρμός

«Σύ Κύριέ μου φώς, εις τόν κόσμον ελήλυθας, φώς άγιον επιστρέφον, εκ ζοφώδους αγνοίας, τούς πίστει ανυμνούντάς σε».

Μετάρσιον τόν νούν, τών ενύλων ποιούμενος, δεσμούμενος τήν κακίαν, τού εχθρού Αθλοφόρε, διέλυσας μακάριε.

Αγνείας εραστής, γεγονώς Iερώτατε, μετήνεγκας τής Παρθένου, τό διάπυρον φίλτρον, εις Κύριον πανεύφημε.

Ρηγνύμενον ορών, καί ποσί συμπατούμενον, τόν τύραννον γεγηθότι, λογισμώ τόν Δεσπότην, Παμμάκαρ εμεγάλυνας.

Θεοτοκίον

Τίς δύναται τό σόν, ερμηνεύσαι μυστήριον, ώ πάναγνε Θεόν Λόγον, υπέρ νούν γάρ καί λόγον, διπλούν τή φύσει τέτοκας.

Ωδή ς'  Ο Ειρμός

«Θύσω σοι, μετά φωνής αινέσεως Κύριε, η Εκκλησία βοά σοι, εκ δαιμόνων λύθρου κεκαθαρμένη, τώ δι' οίκτον, εκ τής πλευράς σου ρεύσαντι αίματι».

Υμνούντα, τόν Δεσπότην τών όλων αοίδιμε, φώς ουρανόθεν δι' όλου, σέ περιΚυκλώσαν καταφωτίζει, καθειργμένον, ζοφωτάτω οικήματι Χρύσανθε.

Ρώμη σε, μαρτυρίω σεπτώ κλεϊζόμενον, χρυσοειδή ως αστέρα, κεκτημένη Μάρτυς στολίζεται, τοίς αγώσι, καί τοίς θείοις σου Χρύσανθε θαύμασιν.

Ωραία, περικαλής τε καί περιδέξιος, Μάρτυς Δαρεία Παρθένε, δεδειγμένη, Λόγω ωραιοτάτω, ενυμφεύθης, διά πόνων παντοίων τού σώματος.

Θεοτοκίον

Νέον σε, ως παιδίον Παρθένος εκύησε, τόν προαιώνιον Λόγον, όν ποθούσαι Κόραι, ταύτης οπίσω, σοί τώ πάντων, Βασιλεί νυμφικώς απηνέχθησαν.

Τό Μαρτυρικόν τού Ήχου.

Σ υ ν α ξ ά ρ ι ο ν

Τή ΙΘ' τού αυτού μηνός, Μνήμη τών Αγίων Μαρτύρων, Χρυσάνθου καί Δαρείας.

Στίχοι

·        Ζώσι Χρύσανθος καί Δαρεία εν πόλω,

·        Κάν εκπνέωσι, ζώντες εισδύντες βόθρω.

·        Χώσαν συζυγίην δεκάτη ενάτη ομόλεκτρον.

Τή αυτή ημέρα, ο Άγιος Κλαύδιος ο Τριβούνος, εν θαλάσση βληθείς, τελειούται.

Στίχοι

·        Φυγών θάλασσαν Κλαύδιος, τήν τής πλάνης.

·        Ένδον θαλάσσης βάλλεται παρά πλάνων.

Τή αυτή ημέρα, η Αγία Μάρτυς Ιλαρία, η τούτου σύζυγος, ξίφει τελειούται.

Στίχοι

·        Ιλαρία τμηθείσα τήν κάραν ξίφει,

·        Θεού πρόσωπον ιλαρώτατα βλέπει.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Μάρτυρες, Ιάσων καί Μαύρος, οι υιοί αυτών, ξίφει τελειούνται.

Στίχοι

·        Σύν αυταδέλφω τέμνεται Μαύρω κάραν,

·        Αδελφά τούτω συμφρονήσας Ιάσων.

Τή αυτή ημέρα, Μνήμη τού Αγίου Μάρτυρος Παγχαρίου.

Στίχοι

·        Ο Παγχάριος πάσαν ήν πλουτών χάριν,

·        Όν πρός τομήν ήλειψεν η Θεού χάρις.

Τή αυτή ημέρα, οι Άγιοι Διόδωρος Πρεσβύτερος καί Μαριανός Διάκονος, σπηλαίω εγκλεισθέντες, τελειούνται.

Στίχοι

·        Ως βήμα τό σπήλαιον, ένδον γάρ φέρει

·        Θύτην τε Χριστού καί σύν αυτώ Λευϊτην.

Ταίς αυτών αγίαις πρεσβείαις, ο Θεός, ελέησον ημάς. Αμήν.

Ωδή ζ'  Ο Ειρμός

«Εν τή καμίνω, Αβραμιαίοι παίδες τή Περσική, πόθω ευσεβείας μάλλον ή τή φλογί, πυρπολούμενοι εκραύγαζον, Ευλογημένος εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε».

Άνθος Μαρτύρων, χρυσοειδές σύ γεγένησαι, δήμον αθλητών προσήξας γάρ τώ Χριστώ, θείοις λόγοις σου καί θαύμασι, Μάρτυς θεόληπτε, μεθ' ών πιστώς σε νύν μακαρίζομεν.

Νομή βορβόρου, συγκλεισθέντα γυμνόν σε πανένδοξε, θείας ευωδίας δόξη φωτοειδεί, Ιησούς καταφαιδρύνει σε, όν καθαρότητι, διανοίας πανσόφως ηγάπησας.

Θήρα φρουρόν σοι, παρθενίας Χριστός εξαπέστειλε, λύμην ασεβών απείργοντα προφανώς, μελωδούντί σοι Πανεύφημε, Ευλογημέmς εί, εν τώ ναώ τής δόξης σου Κύριε.

Θεοτοκίον

Ο κατ' ουσίαν, τήν θεϊκήν ών απερίγραπτος, κόλποις σου Παρθένε γέγονε καθ' ημάς, τή σαρκί περιγραφόμενος, Ευλογημένη σύ, εν γυναιξί πανάμωμε Δέσποινα.

Ωδή η'  Ο Ειρμός

«Χείρας εκπετάσας Δανιήλ, λεόντων χάσματα, εν λάκκω έφραξε, πυρός δέ δύναμιν έσβεσαν, αρετήν περιζωσάμενοι, οι ευσεβείας ερασταί, Παίδες κραυγάζοντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον».

Στερρότητι μάκαρ λογισμού, αντιταξάμενος τώ ματαιόφρονι, ξεσμούς τού σώματος ήνεγκας, καί λαμπάσι φλογιζόμενος, ου κατεφλέχθης, τοίς Παισί συμψάλλων Χρύσανθε, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Σοφία κοσμούμενος Χριστού, εναπεμώρανας, ασόφων φρύαγμα, καί νούν αλάστορα ήσχυνας, τού τήν Εύαν απατήσαντος, αιχμαλωτίσας ευσεβώς, τούτου τό όπλον Σοφέ, καί προσάξας, Νύμφην Θεώ εκλεκτήν διά πίστεως.

Ενώσει ψυχής τήν τής σαρκός, φυγόντες ένωσιν, αγνά κειμήλια, τού Παντοκράτορος ώφθητε, καί Ναώ προσανετέθητε, επουρανίω Αθληταί, αναβοώντες Χριστώ, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Βουλήσει Θεού τών τής σαρκός, παθών κρατήσαντες, πύρ απετέφρωσαν, τό τών κολάσεων Χρύσανθος, καί Δαρεία δρόσω Πνεύματος, καί τών στεφάνων τής ζωής έτυχον μέλποντες, Ευλογείτε, πάντα τά έργα Κυρίου τόν Κύριον.

Θεοτοκίον

Ως ρόδον εν μέσω ακανθών, τού βίου Πάναγνε, Θεός ευράμενος, σέ τήν αμώμητον ώκησε, τήν γαστέρα σου τήν άχραντον, καί ευωδίας μυστικής κόσμον επλήρωσεν, εκβοώντα, Πάντα τά έργα υμνείτε τόν Κύριoν.

Ωδή θ'  Ο Ειρμός

«Λίθος αχειρότμητος όρους, εξ αλαξεύτου σου Παρθένε, ακρογωνιαίος ετμήθη, Χριστός συνάψας τάς διεστώσας φύσεις, διό επαγαλλόμενοι, σέ Θεοτόκε μεγαλύνομεν».

Ιερολογούντι τά θεία, θείος στρατός σοι προσετέθη, πλάνης ανιέρου λυτρωθείς, καί διά ξίφους άμωμα θύματα, τώ δι' ημάς ως πρόβατον, Μάρτυς τυθέντι προσηνέχθησαν.

Ώφθητε θηρίων εν μέσω, οιά περ άρνες Αθλοφόροι, σάρκωσιν κηρύττοντες θείαν, τού κενωθέντος καί μέχρις αίματος, καί διά πόνων άπονον, λήξιν ενθέως εκληρώσασθε.

Σήμερον φαιδρώς εορτάζειν, άπασαν πόλιν τε καί χώραν, Ρώμη συγκαλείται η Πόλις, τούς θείους άθλους καί τά παλαίσματα, ως πανδαισίαν άϋλον, προβαλλομένη υμών Άγιοι.

Ήρθητε πρός άπειρον δόξαν, Χρύσανθε Μάρτυς καί Δαρεία, καί τώ Παντοκράτορι Λόγω, στεφανηφόροι άμα παρίστασθε, υπέρ ημών πρεσβεύοντες, μακαριζόντων υμάς πάντοτε.

Θεοτοκίον

Φρίττει λογισμός καί καρδία, κατανοούντα σήν λοχείαν, τήν ακατανόητον Κόρη, Θεόν γάρ Λόγον εκυοφόρησας, τόν διά σού ρυόμενον, πάσης ανάγκης τούς τιμώντάς σε.

Τό Φωταγωγικόν τού Ήχου.

Καί η λοιπή Ακολουθία, ως σύνηθες, καί Απόλυσις